Dankzij De Tijdmachine startte het woonzorgcentrum nieuwe activiteiten voor ouderen. Deze persoonsgerichte benadering is een succes, blijkt als we mevrouw van Zanen spreken. Zij vertelt hoe De Tijdmachine leven in de brouwerij bracht. 
 
Woonhuis van de toekomst
“Toen ik over de Tijdmachine hoorde, dacht ik dat we een woonhuis van de toekomst zouden zien, met ruimtevaartspullen enzo. Maar ik was verrast toen ik dingen van vroeger zag; de vleesmolen, de ouderwetse radio, soda om mee schoon te maken; ik herkende alles.”

En zo’n pluche tafelkleedje, vervolgt ze, “afschuwelijk, dat leg je nu toch niet meer neer?”
  
Van potkachel tot centrale verwarming  
Het jaren 60-decor herinnerde mevrouw van Zanen aan haar jeugd. “Bij het haardstel dacht ik: jeetje, wat is de tijd hard gegaan! Ik heb alles meegemaakt: van potkachel tot oliehaard en centrale verwarming.”

De ontwikkeling van warmte liep synchroon met de ontwikkelingen in het leven van mevrouw van Zanen.

Vanuit het ouderlijk huis tot in het woonzorgcentrum
Van ouderlijk huis tot haar huwelijk, de drie zoons die ze kreeg, de vele baantjes die ze in het zwembad zwom, naar het huis waar ze bijna 40 jaar met alleen maar mannen woonde.

Technische snufjes
Overigens stond dat laatste huis vol met technische snufjes en apparaten. Nu woont ze op de plek waar ze rustig oud kan worden: woonzorgcentrum Nieuw Groenland.  

Toen ik dat ouderwetse haardstel zag, besefte ik wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn leven

Tachtig jaar later
Inmiddels is ze 80 jaar. Vorig jaar was ze een van de uitverkorenen om de Koning te ontmoeten. “Ik vond het eigenlijk niets bijzonders,” vertelt ze. “Het is een heel gewone jongen. Zelf heb ik ook kinderen van die leeftijd.”

Flapuit
De burgemeester zat die dag aan tafel. Mevrouw van Zanen herkende hem niet en vroeg hardop aan haar vriendin: ‘wie is die man naast ons?’ Mevrouw van Zanen moet lachen: “Hij stelde zich voor als de burgemeester. Ik ben ook zo’n flapuit!”  
  
Mooie veranderingen 
Sinds De Tijdmachine in het huis heeft gestaan is er veel veranderd, vertelt mevrouw van Zanen. Ze vertelt over het benefietconcert dat geld opleverde voor de snoezelruimte.

Een geweldige dag
“Vijf zangers traden belangeloos op. We betaalden twee kwartjes voor het toilet. Er was een Spaanse kok die paella maakte en buiten stond een barbecue. Het was een geweldige dag. Volgens mij is er 3000 euro opgehaald.”  
  
Net een kinderfeestje  
“En ik ben ook met zo’n wagen met paarden meegegaan, over de Oost. Dat was zó leuk, met die paarden. De ene heette Jolly en de ander Gerrit. Daarna kregen we een ijssie. En zo hoort het ook. Net een kinderfeestje.”   
 
Als we bakken ben ik stil
“Er is inmiddels een mobiele keuken, daar hebben we appeltaart gemaakt. Normaal praat ik veel, maar als we aan het bakken zijn, ben ik stil hoor. We hadden van die schaaltjes waar we vroeger lof in deden. Nu gingen daar de appeltaartjes in. Ik vond het heel leuk, echt waar.”   

We maakten appeltaart in de mobiele keuken. Normaal praat ik veel, maar toen was ik stil hoor!

Lekker flirten  
Ook érg leuk is de nieuwe medewerker; een jongeman die iets met filmen doet. “Hij toont ons beelden uit de tijd dat we net een fiets kregen enzo. Mooi, al die dingen van toen. En,” vervolgt ze met een ondeugende blik in de ogen, “het is een jongeman, dus die oudjes genieten volop. Ik geef hem vaak een vette knipoog.” 

Het is een jongeman, dus die oudjes genieten volop
 

Veranderen moet je doen
Mevrouw van Zaanen bekijkt het leven meestal opgewekt. “Je kan wel klagen, maar wat heb je eraan? Als je iets wilt, kan je het beter veranderen dan dat je erover gaat miepen!”