Eind jaren 50. De wederopbouw van Nederland. Op de dansvloer staan Rieky en Jan. Hun ogen ontmoeten elkaar, hun voeten dansen samen; de polka, de chachacha en de tango. Heel soms wagen ze zich aan de wals. Al walsen ze liever niet, want, zo vertelt Rieky: “Door al dat gedraai voelden we ons gelijk dronken. Al was dat ook wel weer lachen geblazen; dan lagen we gierend van het lachen languit op de dansvloer.”

We lagen gierend van het lachen op de dansvloer

Knappe soldaat
Rieky moest wel op tijd thuis zijn als ze ging dansen. “Anders kwam mijn vader me halen.” Op die bewuste avond dat ze Jan ontmoette was dat niet nodig. Jan bracht haar thuis. “Hij was een knappe soldaat, dat vond ik absoluut niet vervelend om naar te kijken.” Ze verzucht: “Als ik nu die foto’s zie, dan denk ik: Jan, wat was je nog een jongen en ach, wat was ik nog een meisje.”

Wat was jij nog een jongen, wat was ik nog een meisje

De Postkoets
Rieky’s Jan was dan wel geen postiljon (een koerier te paard), toch luisterden ze in die tijd regelmatig naar de hit ‘de Postkoets‘ van de Selvera’s; een heuse evergreen van twee zingende zussen.

De tekst gaat over een knappe postiljon die menig hart veroverde, maar toch zijn oog liet vallen op een ‘lief blozend blondje’. Ze trouwen en het is één groot feest in het dorp. Het nummer behaalde platina in 1960. Geen slecht jaar om in het huwelijk te treden, vonden Jan en Rieky. En zo waren zij op 27 april 1960 de bruid en bruidegom.             

Het was nooit stil bij Jan en Rieky thuis

Daar zit muziek in
Al die jaren zong Rieky. De postkoets, kleine Greetje uit de polder, kleine kokette Katinka, op de grote stille heide; stil was het niet bij Jan en Rieky thuis. “Ik heb altijd in koren gezongen,” vertelt Rieky. Of Jan ook meezong? “Hij zingt er lekker tegenaan. Hij heeft helaas weinig talent,” vertelt ze met een liefdevolle lach in haar stem.

Jan zingt er lekker tegenaan, vertelt ze met een liefdevolle lach

60 jaar huwelijk
Afgelopen april was het liefdespaar 60 jaar getrouwd. Een mijlpaal die ze graag samen met hun kinderen en kleinkinderen wilden vieren. Het pakte anders uit dan ze gehoopt hadden. Jan woont sinds kort in een verpleeghuis en door de huidige gezondheidsmaatregelen mag het paar niet samenzijn. Rieky: “Het is onbeschrijfelijk moeilijk, ik mocht hem na 60 jaar huwelijk niet eens een knuffel geven. Maar ik wil niet met mijn verdriet te koop lopen.” 

Met de postkoets ging ze even terug naar die bewuste dag in april 1960

De mijne heet Jan
Om haar moeder een hart onder de riem te steken vroeg hun schoondochter het lied ‘de Postkoets‘ aan bij Gouwe Ouwe. Een liedje dat Rieky goed kent van vroeger. Anna en Pieter zongen het op deze bijzondere dag, speciaal voor Rieky*. “Dat hebben ze mooi gedaan,” vertelt Rieky. “Muziek frist je geheugen op.” Zo ging ze met de postkoets even terug naar die bewuste dag in 1960, waarop zij en Jan elkaar beloofden hun leven samen door te brengen. 

Anna en Pieter zongen voor Jan en Rieky

Samen door de muziek
Nu, in deze moeilijke tijd, brengt muziek het paar soms een klein beetje samen. “Als ik met Jan bel, zet ik soms de radio hard aan,” vertelt Rieky, “zodat hij mee kan luisteren met de muziek. Vaak zet ik het liedje ‘De mijne heet Jan’ op. Dan zing ik mee en dan zegt hij vol overtuiging: “De mijne heet Rieky.”

Als ik met Jan bel, zet ik de radio hard aan, zodat we samen naar muziek kunnen luisteren

Lieve Jan en Rieky, heel veel sterkte, moed en gezondheid toegewenst in deze tijd. We hopen dat jullie snel weer samen kunnen zijn en alsnog jullie jarenlange liefde mogen vieren.