Het is ochtend. De nazomerzon beschijnt de ingang van Nieuw Groenland. Mevrouw Bakker (95) en haar kleindochter Chantal komen de deuren binnen en worden begroet door receptionist Yvonne. Ze zijn net een taartje wezen halen voor de verjaardag van haar achterkleindochters.

Op de kamer bergt Chantal de boodschappen op. “Heerlijk,” wrijft mevrouw Bakker in haar handen, “Nu kan ik weer lekker verse eitjes bakken. Genoeg tot Sinterklaas!” De goedheiligman was vorig jaar niet de voornaamste bezoeker in Nieuw Groenland; dat was de Koning. “Ik kan me het bezoek van de Koning nog goed herinneren,” vertelt mevrouw Bakker. “Ik kreeg een hand van hem!”

Antieke kamer

De Koning was op bezoek bij De Tijdmachine. “Oh ja, die antieke kamer van de jaren 60,” herinnert mevrouw Bakker. “Héél herkenbaar. Daar heb ik rustig bij staan kijken, wat een machtige ruimte. Zo ben ik zelf ook begonnen, met die spullen.” In 1948 trouwde ze, op 23-jarige leeftijd. Ze werkte vijf jaar in de zorg en wilde dat graag blijven doen. Helaas werd ze in de oorlog naar de huishoudschool gestuurd; ze moest een goede huisvrouw worden.

“Zo ben ik zelf ook begonnen, met al die spullen”

Op de kast prijken foto’s van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Mevrouw Bakker houdt alles bij en vraagt Chantal geïnteresseerd naar het wel en wee van haar kinderen. “Al mijn kinderen en kleinkinderen zitten in de verzorging,” vertelt ze met een trotse glimlach op haar gezicht.

Creatieve draai

“Het was best moeilijk voor oma toen ze in Nieuw Groenland terechtkwam,” vertelt kleindochter Chantal. “Oma woont hier nu zes jaar. Ik was zwanger van de jongste toen ze viel en rolstoelgebonden werd. Ze vindt het vreselijk dat ze niet zo gemakkelijk bij haar familie op visite kan.” Chantal en de andere (klein)kinderen proberen daar een creatieve draai aan te geven. “Nu mijn kinderen jarig zijn, gaan wij naar oma en eten daar een gebakje met haar.”

Werk met liefde

Oma: “Het is wat om in zo’n gemeenschap te leven hoor! Je komt van een leven dat je op jezelf leidde, en dan zit je opeens allemaal bij elkaar. Het is heus zo makkelijk niet.” Ze vervolgt: “Maar als je gewoon doet, dan doen de mensen ook gewoon tegen jou. Je voelt het gerust wel, of ze hun werk met liefde doen of om het geld. Hoe jij voor hen bent, zo zijn zij ook voor jou.”

West-Fries streekgerecht

Mevrouw Bakker bakte onlangs appeltaart in de mobiele keuken. “Er was een tamelijk grote opkomst. We moesten wel alles zelf doen. Het was lekker hoor! Ik kreeg ’s avonds visite en ik had een heerlijk taartje om samen met ze te eten!”

Chantal: “Dan moet je eens vragen of je Broeder kunt maken.” Oma begint te stralen als ze de naam van dit West-Friese streekgerecht hoort. De ene na de andere anekdote komt boven. “Met meel en andere ingrediënten maak je een grote Broeder. Dat eet je dan met warme stroop. Als mijn familie vroeger langskwam, wilden ze allemaal Broeder eten.” Ze vervolgt: “En weet je nog dat de bel ging en er stond een broeder met een Broeder in zijn hand voor de deur?” Fantastisch vond ze dat.

“Mensen die ik ken zullen De Tijdmachine ook interessant vinden”

Herinneringen

Zoals één streekgerecht al een keur aan herinneringen oproept bij mevrouw Bakker, zo roept de koffiemolen of de mattenklopper in De Tijdmachine ook voortdurend herinneringen op bij mensen. Mevrouw Bakker kan het iedereen aanraden: “Als ik aan mensen in andere huizen denk die ik ken, dan zullen zij De Tijdmachine ook interessant vinden. Het is zo’n machtige kamer. Het roept herinneringen op.”

Of mevrouw Bakker de Koning nog een keer wil ontmoeten? “Nou, als hij een tientje meeneemt,” zegt ze lachend.

Het zijn de kleine dingen die het leven mooi maken. Een kleinkind, een gebakje. Een Broeder, een vers eitje. Een lief woord, een tientje. Zo leef je vrolijk, vorstelijk zelfs. Daar heb je geen koning voor nodig.