Opa en oma van de dansschool
De Tijdmachine was een fantastisch middel om terug naar vroeger te gaan, zo ervoer ook mevrouw Bootsma. Ze neemt ons mee in haar verhalen over liefde, reizen en dans. 

Knus met de huiskat
Middaguur in Schoorl. Buiten waait de wind, binnen is het behaaglijk. Huiskat Teigetje heeft een knus, warm plekje gevonden bij mevrouw Bootsma op de bank. Ze slaapt. Mevrouw Bootsma aait het beestje. “Ze komt elke dag even aan. Ik vind het wel lekker hoor, wat levendigs bij me.” Vroeger had ze een hond, Marit. Ook woonde ze in een kippenschuur, in het West-Fries een kippenboet.

Gezellig in de Tijdmachine
Ze vertelt: “De Tijdmachine leek precies op hoe mijn man en ik vroeger begonnen zijn. Het was zo gezellig ingericht. Heel mooi gedaan.” Van de kippenboet belandden mevrouw Bootsma en haar man Dirk in Groet. Een plek die niet zozeer bepalend was voor hun wereldbeeld; het stel reisde de halve wereld over.  

De Tijdmachine? Precies hoe mijn man en ik vroeger begonnen zijn

Dolfijnen en konijnen 
Vooral warme landen waren favoriet. “We gingen elk jaar met de camper naar Portugal. We bleven dan vijf koude wintermaanden weg; vlak voor Pasen kwamen we weer terug. We bezochten ook Griekenland, Kroatië of Spanje. We maakten een boottrip met dolfijnen en pasten in het Spaanse Salamanca op konijnen. Dat kunnen ze je nooit meer afnemen, wat je allemaal gezien hebt. Mijn kinderen zijn nu in de 60 en zeggen: ‘Jullie zijn een voorbeeld voor ons. Wij gaan hetzelfde doen als jij en pap.  

Ze kunnen je nooit afnemen wat je gezien hebt

Liefde tot het einde
Ze laat een foto zien. “Dat is Dirk. Hij is inmiddels overleden.” Ze mist hem nog elke dag. “We waren 64 jaar getrouwd. Toen we 60 jaar getrouwd waren hebben we dat nog in Portugal gevierd, in Armação de Pêra. Maar in ene ging het zo snel…” Ze vervolgt: “We leerden elkaar kennen op de Pettemer Kermis toen we 16, 17 waren. Ik moest om tien uur thuis zijn en hij bracht me thuis.” Het was het begin van een lange, gelukkige liefde. Een liefde die ze tot het einde toe vierden.   

Opa en oma van de dansschool
Ze laat een aantal oorkondes en prijzen zien: “We begonnen op late leeftijd met dansen. We zijn officieel afgedanst. We waren de opa en oma van de dansschool.” De jive, de chachacha en de quickstep: mevrouw Bootsma en haar man draaiden hun hand er niet voor om. Ze wonnen regelmatig brons of zilver. “Zolang je het doen kan, moet je vol blijven houden. Ik probeer altijd mee te doen.” 

We waren de opa en oma van de dansschool

Openingsfeest Tijdmachine
Ze was ook bij het openingsfeest van De Tijdmachine. “Wat was dat leuk! Mijn kinderen waren erbij. We deden de polonaise. Ik had graag willen dansen, maar zat met pijn aan mijn hielen. Dat gaat nu gelukkig beter.”

Mevrouw Bootsma was gevallen. “Ik zat buiten op een bankje bij de paardjes. Die gaf ik altijd een appeltje. Tot ik op een dag viel. Het was zo heet en ik wilde gaan zitten. Toen ik bijkwam, lag ik naast mijn rollator en was mijn been stuk. Inmiddels ben ik geopereerd. Op het hek van de paardjes staat nu een bordje: Verboden te voeren.” Ze grinnikt.  

 
Op het hek bij de paarden staat nu ‘Verboden te voeren.’ 

 Niet in een hoekie blijven zitten 
“Of het goed gaat? Ik ben gewoon blijven lopen. Ik doe iedere ochtend mijn oefeningen. Dat blijf ik doen. Ik ben een doorzetter. Bovendien heb ik geluk met mijn kinderen; zij komen me vaak halen. Dan gaan we naar Den Oever en halen we lekker kibbeling. Nee joh, je moet niet in een hoekie blijven zitten.”