Vrijwilligers

“Toen ik over de Tijdmachine hoorde, dacht ik dat we een woonhuis van de toekomst zouden zien, met ruimtevaartspullen enzo. Ik was verrast toen ik dingen van vroeger zag; de vleesmolen, de ouderwetse radio, soda om mee schoon te maken; ik herkende alles.” En zo’n pluche tafelkleedje, vervolgt ze, “afschuwelijk, dat leg je nu toch niet meer neer?”.

Van potkachel tot CV

De Tijdmachine herinnerde mevrouw van Zanen aan haar jeugd. “Toen ik dat haardstel zag, dacht ik: jeetje, wat is de tijd hard gegaan! Ik heb alles meegemaakt; van potkachel tot oliehaard en centrale verwarming.” De ontwikkeling van warmte liep synchroon met de ontwikkelingen in het leven van mevrouw van Zanen.

Van ouderlijk huis tot haar huwelijk, de drie zoons die ze kreeg, de vele baantjes die ze in het zwembad zwom, het huis waar ze bijna 40 jaar met alleen maar mannen woonde, dat vol stond met technische snufjes en apparaten, tot de plek waar ze nu woont; woonzorgcentrum Nieuw Groenland.

Een heel gewone jongen

Inmiddels is ze 80 jaar. Vorig jaar was ze een van de uitverkorenen om de Koning te ontmoeten. “Ik vond het eigenlijk niets bijzonders,” vertelt ze. “Het is een heel gewone jongen. Ik heb ook kinderen van die leeftijd. De burgemeester zat ook aan tafel. Ik herkende hem niet en vroeg hardop aan mijn vriendin: ‘wie is die man naast ons?’ Hij stelde zich voor als de burgemeester. Ik ben ook zo’n flapuit!”

Er is veel veranderd sinds De Tijdmachine in Nieuw Groenland heeft gestaan, vertelt mevrouw van Zanen. Ze vertelt over het benefietconcert dat geld opleverde voor de snoezelruimte. “Vijf zangers traden belangeloos op. We betaalden twee kwartjes voor het toilet. Er was een Spaanse kok die paëlla maakte en buiten stond een barbecue. Het was een geweldige dag. Volgens mij is er 3000 euro opgehaald.”

“En ik ben ook met zo’n wagen met paarden meegegaan, over de Oost. Dat was zó leuk, met die paarden. De ene heette Jolly en de ander Gerrit. Daarna kregen we een ijssie. En zo hoort het ook. Net een kinderfeestje.”

“En er is een mobiele keuken, daar hebben we appeltaart gemaakt. Normaal praat ik veel, maar als we aan het bakken zijn, ben ik stil hoor. We hadden van die schaaltjes waar we vroeger lof in deden. Nu gingen daar de appeltaartjes in. Ik vond het heel leuk, echt waar.”

Lekker flirten

Ook érg leuk is de nieuwe medewerker; een jongeman die iets met filmen doet. “Hij toont ons beelden uit de tijd dat we net een fiets kregen enzo. Mooi, al die dingen van toen. En,” vervolgt ze met een ondeugende blik in de ogen, “het is een jongeman, dus die oudjes genieten volop. Ik ook, ik geef hem vaak een vette knipoog.”

Mevrouw van Zaanen bekijkt het leven meestal opgewekt. “Je kan wel klagen, maar wat heb je eraan? Als je iets niet wilt, kan je het beter veranderen dan dat je erover gaat miepen!”